Nakakalungkot ‘yung raincoat na mas maganda kaysa sa model! 😭 Qiuqiu ay hindi nagmumodel — siya’y naging alaala ng ulan. Sa bawat drop ng tubig, may magic na parang ginawa ng Diyos gamit ang light ng sunset at ang paa niya’y naging canvas. Ang camera? Nasa umbrella na umiiyak nang tahas! Hindi totoo ang filter… kundi ang pag-iyakan sa likas na ganda. Bakit ba nag-iisa siya? Kasi… beauty ay hindi nakikita… kundi naiisip.

Kayo? Ano’ng ibig sabihin ng ulan sa inyong sarili? 🌧💧

#CapturingEleganceInTheRain

Ang quiet rebellion ng light

Sige naman, ‘di ba? Isang white t-shirt at socks lang—pero parang may nakakapag-iiwan ng memory sa gilid ng utak.

Texture ang tunay na armor

Ang snake pattern? ‘Di lang fashion—parang sinabi niya: ‘Nag-shed ako ng old self… tapos dito ako bumalik.’

Kung walang galaw… may galaw sa loob

Hindi siya nag-ugoy-ugoy para makita. Sobra pa siya sa kahulugan.

Ano nga ba ang nasa likod ng frame?

Pwede bang magkaroon ng power kahit ‘di mo ipinapakita?

Comment section: ano ang narinig mo habang binasa mo ‘to? Kung biglang nakaramdam ka ng… hmmm, sabihin mo na! 🫣

Ang Bathrobe Ay May Ispiritu

Sabi nila ‘white’ ay walang kulay… pero eto? May kulay ito—ng kagustuhan ng isang babae na maging hindi nakikita pero nakikita talaga.

Ang Pagkakatulad Ko Sa Kanya

Nakakalungkot ako dati kasi nahihiya akong magpahid ng sunscreen sa harap ng banyo… pero eto? Nagsisilbing ‘temple’ ang banyo para sa akin!

Ang White Bathrobe Ay Parang ‘No Filter’ Mode

Hindi siya nagpapakita para sa likes. Hindi siya naglalaro ng drama. Lang siya… may buhay.

Ano ba ang kulay mo? Type mo sa comment: ‘Ako ay puti… pero may tinig.’

P.S.: Kung hindi ka pa nakaka-notice ng bathrobe mo bilang armor—wala ka nang proteksyon.

Nakakatawa talaga ‘yung ‘she was not just a model’—siya ay isang alaala na nagsasalita sa kagubatan! Hindi siya model na may pambili… siya’y kaleidoscope ng pag-iiwan. Sa studio ko sa Carnaby Street, ang liwan ay hindi naglalabas… ito’y nagmumulto! Ang bawat shadow? Yung tanging hininga niya—walang filter, walang pose… puro soul. Sabi nila ‘sexy’? Eh di sana sila’y nakikinig sa himlay! Kung sino ang nagsasabi ng ‘beauty’? Siya lang… yung nag-iisip habang nagpapahinga. Kayo paano? Bakit ba kayo naniniwala na ang kagandahan ay nasa pagkakaantok? Comment section: Open-ended questions lang—‘Ano ang nalalaman mo kapag walang tao?’

Nakakalungkot ‘to… Hindi siya model para sa likes—siya’y memory na nagsusulat ng ulo sa baha ng ulan.

Nakita ko si Vanessa sa studio namin—hindi nag-smile kundi nag-quiet. Ang white lace? Hinde sexy—yung hush na pumasok sa kanyang buto.

Ang silk stockings? Hinde fetish… yun’y extension ng kanyang kaluluwa—parang porcelain na hinagisan ng luha ni Nanay.

Kung ang beauty ay nakikita lang… bakit parang may tao pa na sumasalot sa likod?

Sabi ko: ‘Kung ikaw ang nakikita… ano’ng ibig mo?’

Comment section: Bakit ba lagi tayo nagpapaint ng tao… pero hindi nagtatawa?