Nag-isa siya sa studio… walang camera, walang filter — puro lang silip at anino. Sinabi niya na ‘hindi siya nagsalita,’ pero ang buong lungsod… nakatitig! Ang black silk? Hindi fashion — puro breath na may tamaan ng kahilingan. Ang eyeglasses? Wala pong prop — sila’y frame para sa sarili mong tingin! Hindi commercial photography… puro cultural reclamation na may pagmamahal sa yin-yang at East Asian stillness. Sino ba talaga ang muse? Siya mismo… at tayo? Nakakapagod lang sa comment section! You’re not looking… you’re remembering. Comment ka na ba?

Nakita ko ‘yung photo ni MINIbabe… di naman sinasagutan ng salita, pero nandito ang galing! Ang blue dress? Hindi lang sexy — ito’y tula na nagmumula sa Macau’s colonial soul! Kung sino man ang photographer? Siya yung tao na nakikinig sa hangin at kahoy na may alaala… f/2.8 lang kaso pero nandito ang bokeh ng puso! Yung mga litrato? Hindi bale-wala — sila’y nag-iisa na may pangarap! Kaya nga ba’t ‘yung buong lungsod ay humihinga? 😅 Sino’ng nagpapalit sa iyo? Comment section na lang kayo… kasi dito ang tunay na galing!

Sana all ngay na walang bida… pero ang light naman ang nagsasalita! 😅 Evelyn’s white t-shirt? Hindi ‘photo op’—‘silence op’ pala ‘yan! Ang mga pixel ay nag-sigh sa iyo… di lang kumakanta ng ‘like’, kundi ‘remember’. Nakakain ng memory sa balat niya? Oo naman—kasi dito ‘yung beauty na hindi kinukuha… kundi pinapag-iiwanan sa puso ng lungsod. Sino ba talaga ang may-alam? Ang sila’y si Evelyn… at ang kanyang pagkakabila? Kaya nga pala: ‘Me is not here to attract attention—I’m here because silence remembers what words forget.’ Yan na ba? Comment section paano? Haha… sige na lang—lagay mo yung sarili mong white t-shirt dito para makinig kay Evelyn.