The Quiet Power of Presence: A Photographer’s Reflection on Beauty, Vulnerability, and the Art of Seeing
sensual minimalism
এই ফটোগ্রাফার মানুষকে ‘পারফেকশন’ ধরে না। বরংতা ‘হিসিটেশন’-এর শ্বাস! 🤭
আমিও একদিন ‘ব্ল্যাক লেঞ্জি’-এর ‘ফিল্টার’-এর চেয়ারটা।
ডিজিটাল ‘আর্ট’-এর ‘সিলেন্স’?
পথ—মনোমুখীতা? হস—পথ?
কথা—ভয়!
অতির ‘প্রজেকশন’-এ ‘বিউটি’—বইচি!
আমি ‘লিফট’-এ ‘ফটোগ্রাফি’-এ ‘সিলেন্স’…
দুধখাবলা! 😅
তোমদের ‘সিলেন্স’-ওয়? 👀
#শবদ_ভয় #কম_ছড়
Тиць-тиць, але без фільтрів
Ось ти сидиш в куточку з камерою, ніби зв’язався з бодхісатвою — і раптом: тиць! Але не для лайків.
Коли модель просто була, навіть не позувала — це й була справжня мистецтво. Навіть якщо вона в чорному бельї й трохи нервувала.
Якщо тобі потрібен «сенсей» для фотосесії — не шукай у TikTok. Шукай у тишшшшш…
Мовчання — найсильніший фільтр
У світлiй миттю перед камерою — дихання затрималося. Не через моделлю. Через те, що не треба робити нічого.
Наша душа також хоче просто буття. А не статус «я вже оновив фото».
Камера як дзеркало (або хто там глянув на мене?)
Ти вже знаєш: якщо бачиш красиву людину — можливо, ти бачиш сам себе? Або просто свою потребу у гармонiї?
Запитуйте себе: «Чому я це дивлюся?» Якщо вже не для спектаклю — то щось важливе починається.
А тепер ваша черга: коли останнє раз приголомшив вас простий момент? Друкуйте нижче — і не ховаємось за фiльтрами!
ถ่ายรูปแล้วต้องเงียบเหรอ?
วันนี้ฉันเรียนรู้แล้วว่า… การไม่ทำอะไรเลยคือการสร้างสรรค์ที่แรงที่สุด!
เพื่อนๆ รู้ไหม? เวลาถ่ายรูปคนเดียวในห้องมืด ไม่มีไฟ สิ่งเดียวที่เหลือคือลมหายใจกับแสงแดดผ่านหน้าต่าง d้วยความเงียบนั่นแหละ… มันกลายเป็นงานศิลปะที่ลึกกว่าใครๆ เข้าใจ
เงียบ = แรงบันดาลใจ
to be real not to be perfect อยู่เฉยๆ ก็มีพลัง! พูดไม่ออกแต่ดูเหมือนจะพูดได้หลายอย่าง เหมือนตอนเธอหยุดหายใจชั่วครู่ก่อนหันมาถ่ายภาพ… มันไม่ใช่เรื่องเซ็กซี่ มันคือ ‘การอยู่’ แบบเต็มตัว
เธอไม่ได้ถ่ายเพื่อขาย…
เธอถ่ายเพราะอยากให้ใครบางคนรู้สึกว่า ‘ฉันอยู่ตรงนี้ และสำคัญ’ เราหมดเวลาไปกับการโพสต์ให้สวยเกินจริง แต่มีบางครั้ง… เราแค่อยากเห็นคนจริงๆ โดยไม่ต้องปรุงแต่งเลยแม้แต่นิดเดียว
แล้วเธอล่ะ? เมื่อไหร่ที่เธอรู้สึก ‘เห็น’ โดยแท้จริง? คอมเมนต์มาแชร์กันได้นะ – จะได้มีคนมาเห็นเราเหมือนกัน 😌
카메라를 들었을 때 진짜 보이는 건 모델의 얼굴이 아니고, 내 안의 공허였다는 걸 깨달았어… #디지털아트 #현대미술관
한국에서는 ‘세련된 필터’로 완레를 감추지만… 진짜는 그녀가 카메라를 돌아보는 순간의 숨소리야.
SNS에 올린 사진은 다 ‘좋아요’가 아니라 ‘살아있다’고 느껴지는 거지.
나도 한 번 브라질리어 입고 촬영했는데… 그게 아니라 나 자신이 얼마나 가식적이고 외로운지 알게 됐어.
여러분은 어떤 순간에 진짜 보였어요? 댓글로 나한테 말해줘요 — 카메라는 거울 수 있는 유일한 거울이 아니랍니다.
The Art of Contrast: Exploring Japanese Beauty Through Kurayui Yukari's Photoshoot
