Hindi siya sumisigaw… pero may black silk na parang tapis ng kanyang mga di-nagsasalitang pangarap? 😅

Nakita ko ‘yung frame na ‘yan sa subway—39 shots lang, walang ngiti, pero ang tela’y may bigat ng libo-libong nais na hindi nasasabi.

Iniisip ko: Kung ang pagtatawan ay pambansang siningil… bakit parang may calligraphy sa kanyang hininga?

Ang INFP soul niya? Hindi nagsisisigaw… nag-iisa lang.

Sabi nila: ‘She doesn’t smile.’ Pero ako? Alam ko… she was never silent. She was just listening sa mundo.

Kayo naman? Ano yung bagay na ‘di kayo sinasabing masaya… pero nakikita pa rin?

Bikini? Sana lang! 😅

Nakita ko ‘yung photoshoot na ‘to… di ba nag-‘bikini’ ang tatakbo? Kaya nga pala ‘yung mga paborito kong artist sa Manila na may ‘dewy skin effect’— parang tinapay na galing sa umaga!

Hindi ‘to nakakalokhang bikini… ‘to’y isang visual manifesto ng isang babae na sumasablay sa kanyang sarili—hindi nagsusumamo sa paningking linya.

Ang lighting? Parang iniiwan ng Diyos nang may watercolor filter.

Ang composition? Zero space pero puno ng meaning.

Sabi ni Selina: ‘Di ako naghahanap ng paborito… ako’y yung pinagmamali.

Kayo paano? Bakit kayo hindi nagpapost ng sarili ninyo?

#CommentSectionWarZoneNaLang!