Тишина Поэзия Фу Ши Яо
Чувственный минимализм
Dia tidak senyum? Ya! Tapi dunia berhenti nafas pasca foto itu… Ini bukan fotoshoot — ini altar doa sunyi di kuil Kyoto versi DKI! Setiap sapu kuasnya meninggalkan jejak hening yang bikin jantungku gemetar. Kita cari kecantikan di filter Lightroom? Dia cari makna di antara napas — di sela-sela keheningan antara azan dan subuh. Bukan kurva tubuh yang memesona… tapi bobot ketiadaan yang menggenggam jiwa. Kalian咋看? Komentar kalian bikin embun jadi hujan atau cuma sekadar angin pagi? 😅
Nandito lang ‘yung smile? 😅 Hindi naman! Siya’y di nagtatawa—nagpapahinga lang sa pagkakasalamin ng mundo! Saan ‘yung camera? Sa likod ng simbahan! Hinde ‘yung photoshoot… ITO ‘yung altar! 🕯️ Kaya nga pala ‘yung 2014 debut ni傅诗瑶SIRI? Di naman glamour… Puro silence na may weight! Ang kulay? Ink sa silk. Ang pose? Wala nang curves… Puro breath na hindi nakikisap! Bakit ba kailangan ng ngiti para maging art? Eh di sana magpa-stand lang at mag-isip… Mga kaibigan, kayo pa ba nandito sa silent poetry o balewala na lang kayo sa Instagram? Comment section: open na ‘to—sige na，iwan mo ang breath!
Искусство контраста: Японская красота в фотосессии Кураюки Юкари
