프레임 사이의 침묵

เงียบแต่โดนใจ

ถ่ายรูปคนหนึ่งคนในห้องนอน ไม่มีไฟสตูดิโอ มีแค่แสงเช้ากับความมั่นใจของเธอ… แล้วทำไมกลับรู้สึกว่ามัน ‘เห็น’ เธอได้มากกว่าทุกครั้งที่เห็นนางแบบถ่ายแฟชั่น?

ภาพนี้ไม่ใช่แค่ภาพ

มันคือ ‘สถาปัตยกรรมอารมณ์’ จากซีรีส์ Invisible Archive ที่ผสมผสานฟิล์มแอนะล็อกกับ AI เพื่อถามว่า… ‘ความงาม’ เมื่อถูกปลดจากบริบทแล้วจะเหลืออะไร?

ส่องจิตใต้สำนึก

เราเข้าใจว่า ‘การมองเห็น’ = ‘คุณค่า’ แต่จริงๆ แล้วใครเป็นเจ้าของสายตาที่จ้อง? และใครได้กำไรจากการแชร์ร่างกายอายุ 19? (ขอโทษนะครับ พอดีเขียนไปเขียนมาเหมือนกำลังเขียนบทความศึกษา)

อินเตอร์เน็ตเลิกเปิดกล้องให้เด็กสาวหน้าตาสวยแล้วไหม?

ถ้าเธอเลือกโพสต์เอง เธอเลือกแก้ไขเอง และเธอสามารถบอกว่า ‘ไม่เอา’ ก็แปลว่า… เราอาจควรหยุดกดไลก์แบบไม่มีจิตสำนึก!

อยู่กับลมหายใจ…มากกว่าอยู่ในเฟรม

ลองดูนานๆ สักหน่อยดูไหม? เพราะภาพนี้เปลี่ยนไปตามเวลา — เหมือนความสัมพันธ์ที่ต้องใช้เวลานานกว่าจะเข้าใจกัน (หรือแค่อยากให้คนอ่านเลิกถามว่า ‘ใส่อะไรใต้เสื้อ’)

ถ้าคุณอยากเห็นความงามแบบไม่มีฉากหลัง… หรืออยากพูดคุยกับ AI เกี่ยวกับจิตวิญญาณของหญิงสาวอายุ 19… คอมเมนต์เลย! เราพร้อมโต๊ะสนทนาร้อนๆ 🫶