একটি নীরব চাঁদ

Pas de sourire… mais l’âme parle

Elle n’a pas besoin de sourire pour exister : elle est déjà là, assise dans le silence comme un poème écrit sur la soie grise.

Le radiateur respire… et le mur pleure en gris.

On dit que c’est sexy ? Non. C’est sacré. Vous voyez sa robe ? Non. Vous la sentez. Et là… vous avez envie de pleurer ou de rire ? Comment voulez-vous être vu ? Pas comme un objet — comme une présence. La beauté ne se voit pas… elle se souvient.

Ang ganda ay hindi nakikita… kundi naiisip.

Nakakatulong ang takipsilid na ‘gray silk shorts’ niya sa harap ng bintana habang umuulan—hindi siya nagawa ng ngiti… kundi nagsasalita sa kahinaan.

Sinabi ni Nanay: ‘Ang beauty ay di nakikita sa camera… kundi naiiwan sa puso.’

Kaya ‘she had no smile’? Oo… pero ang lungsod? Sobra! 🌧

Sino ang nagpapakita dito? Kung ikaw ang tumitingin… bakit ka parang wala kang naririto?

Comment section: ‘Pero siyempre… wala naman akong t-shirt.’ 😭

미소 하나 없이도 이 사진은 내 마음을 훔쳤다…\n\n작가님, 이건 예술이 아니라 ‘침묵하는 기적’이에요.\n모든 게 흑백으로 빛나는 이유?\n‘아름의 미학’은 웃옷 대신에 숨어 있는 거죠?\n마더가 말했듯이: ‘예쁘다는 건 보이는 게 아니라 기억하는 거야.’\n저는 외출할 때마다 슬픈 미소를 담았는데…\n그냥 이렇게 침묵하는 여자라면…\n댓글로 전쟁开战啦!

누가 이 사진을 ‘섹시’라 했지? 나는 ‘성스러운 조용’이라 했어요.