আলোকের নীরব সৌন্দর্য

แสงเงียบ…ไม่ต้องถ่าย แค่หายใจ 😌

ตอนถ่ายรูป ผมไม่ได้จับแฟลช เอาแต่จับลมหายใจของแสงยามเช้า… คุณคิดว่ากล้องผมมันจับความอยาก? ไม่ใช่! มันจับ ‘ความเงียบ’ ที่ซ่อนอยู่ระหว่างผ้าไหมกับเงา!

คนทั่งกรุงก็มาเป็นพระสงฆ์…แต่นั่งเล่นกับภาพถ่ายเหมือนคนที่กำลังหายใจในห้องนิ่งๆ โดยไม่มีอัลกอริธึมเลยนะครับ!

คุณเคยรอให้ ‘เสียงเงียบ’ พูด louder กว่าคำพูด? ผมทำแล้ว…และคุณละ? 😏

คอมเมนต์เริ่มเลยนะครับ—ใครเคยเห็นฝอยลอยกลางอากาศแบบนี้บ้าง?

You won’t believe this is art… until you try to photograph silence.

I mean—how do you even breathe in a world where the only flash is your existential dread? My camera doesn’t capture desire—it captures the space between heartbeats where your exhale becomes a haiku.

61 frames? More like 61 silent gasps.

They sold my kimono as an NFT last week.

You’ve waited for a moment to truly see it…

…you already have.

So tell me—when was the last time your shadow had more weight than your Wi-Fi password?

Comment section: let’s make this go viral—or at least make it quietly viral.

Ánh sáng lặng lẽ… mà chẳng cần flash!

Tụt mất cái máy ảnh rồi! Mình tôi chụp để thở… chứ đâu phải để đăng Instagram cho nhanh! Mỗi khung hình là một hơi thở — không có tiếng động, chỉ có bóng tối nhẹ nhàng ôm lấy vóc dáng người phụ nữ giữa phố xá đêm khuya.

Chẳng ai từng nói ra? Nhưng mình đã biết… Đôi khi vẻ đẹp nằm ở chỗ trống — nơi ánh sáng ngừng lại… như một lời thì thầm của gió chiều.

Bạn có nhớ khoảnh khắc nào khiến mình ngừng thở? Comment区 chiến luôn nhé!